ΘΑ ΣΕ ΛΕΩ ΘΑΛΑΣΣΑ

Συγγραφέας: Απόστολος Παπαδημητρίου

ISBN: 978-618-5498-15-3
© Copyright: Readnet Publications ΙΚΕ
Βόλος 2020
Έκδοση: Readnet Publications
Ιστότοπος: www.readnet.gr | e-mail: [email protected]
Τηλ.: 24210 38805

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

Ο κόσμος δομείται θεμελιακά από τέσσερα στοιχεία.
Όσα και ο δικός μου.
Ο αέρας, η φωτιά,
η γη και το νερό.
Όσα και τα παιδιά μου.
Στην κορυφή όλων
σύμφωνα με την πεντάκτινο
των Πυθαγορείων,
βρίσκεται ο αιθέρας,
η Πεμπτουσία.
Εγώ όμως θα σε λέω… Θάλασσα.
ΘΑ ΣΕ ΛΕΩ… ΘΑΛΑΣΣΑ!

ΘΑ ΣΕ ΛΕΩ… ΘΑΛΑΣΣΑ!
Θαρρώ πως πάντοτε ταξιδεύω, σε μια θάλασσα από χίλια σκαφίδια, σκούνες, μπρίκια, τράτες, τρεχαντήρια. 
Πως βρίσκομαι σε μπάρκα κι ανεμίζουν τ’ άρμενα και τρίζουν τα πινά*. 
Πως κάθομαι θαλασσοβρεγμένος, σε χρυσοσκάλιστο διάκι τιμονιέρας, ή βάρδια στον ξάγναντο της πλώρης.
 Πως ανεβαίνω ψηλά στο κάσαρο*, για μένω αγκαλιά μες το κορζέτο* κι απάνω στο κεφάλι μου πετούνε σύγνεφα πουλιά.
Τίποτα απ’ όλα αυτά. Ψέματα σας έλεγα ως τα τώρα… Μηδέ σε μπάρκα, ούτε σ’ άρμενα. 
Εγώ εγέρασα σε τούτο της ζωής το στασίδι… μήγαρις… μοναχός; 
Παρηγοριέμαι τάχατες… σε μια άλλη ζωή. 
Στην άλλη ζωή! Ένα κύμα να με πάρει αγκαλιά… να σε λέω θάλασσα.

Το μετζαρόλι* της ζωής μου
Μ’ αρέσει να μαζεύω τα κιτρινισμένα φύλλα
των δέντρων στην αλτάνα*,
τα χρωματιστά ποικιλόχρωμα
κοχύλια της μαρέας*.
Να μαζεύω
τα σύννεφα της νιότης μου καθώς περνούν μπροστά μ’ ένα χαμσίνι*,
τις στάχτες με τις καμένες σκέψεις μου απ’ το πυρωμένο τζάκι.
Μ’ αρέσει να μαζεύω λέξεις σε χαρτί κι ύστερα
τα πεταμένα κουρελόχαρτα
του θλιβερού μου χρόνου.