Ουράνιες Αγγελικές Ψυχές

Συγγραφέας: Παναγιώτης Φλάμπουρας
ISBN: 978-618-5498-72-6
© Copyright: Readnet Publications ΙΚΕ
Βόλος 2021
Έκδοση: Readnet Publications
Ιστοσελίδα: www.readnet.gr | e-mail: [email protected]

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.

Η ιστορία ενός αγγέλου
Το όνομα μου είναι Αρχήλ και κάποτε ήμουν ένας από τους Αγγέλους που καθόταν στον παράδεισο γύρω από τον θρόνο του πανάγαθου θεού, ψέλναμε τη χάρη του και τον υμνούσαμε χαρμόσυνα. Τώρα πια, με το πέρασμα των αιώνων, ζω εδώ στη γη σαν… άνθρωπος. Πώς κατέληξα εδώ;
Αυτή είναι η ιστορία μου…
Πριν ο θεός δημιουργήσει τη γη δημιούργησε εμάς τους αγγέλους, διότι ήθελε βοήθεια στη δημιουργία του κόσμου. Έτσι, δημιούργησε πρώτα το φως, το οποίο το κουβαλούσαν εκατομμύρια άγγελοι για να το απλώσουν στη γη. Μετά δημιούργησε την ατμόσφαιρα. Μετά σειρά είχε η ξηρά, η θάλασσα και το φυτικό βασίλειο. Εδώ χρειάστηκε τη βοήθεια μας κι έτσι μεταφέραμε όλα αυτά από τον παράδεισο στη γη, διότι αυτά τα κομμάτια είναι τμήμα του παραδείσου! Αργότερα δημιούργησε τον ήλιο, τη σελήνη και τα αστέρια, μετά σειρά είχαν οι θαλάσσιοι οργανισμοί και τα πτηνά του ουρανού, επειδή τα είδη αυτά ήταν πολλά εκατομμύρια, ο θεός έφτιαξε μια γιγάντια σκάλα από τον ουρανό στη θάλασσα κι έτσι οι θαλάσσιοι οργανισμοί έπεφταν κατευθείαν στο νερό.
Εμείς είχαμε τον ρόλο του επιτηρητή κατά κάποιο τρόπο, ώστε αυτά τα είδη να μη βγουν από την πορεία τους. Τα πτηνά επειδή είχαν φτερά, έφευγαν χωρίς βοήθεια. Τη σκάλα αυτή ο θεός τη χρησιμοποίησε και στο επόμενο δημιούργημά του, μόνο που είχε κατάληξη στη στεριά, γιατί δημιούργησε τα τετράποδα. Έτσι, είχαμε πάλι τον ρόλο του επιτηρητή και στο τέλος δημιούργησε το καλύτερο του έργο, τους ανθρώπους. Από τη χαρά του σείστηκε όλη η γη, κάτι σαν σεισμός! Στην αρχή έκανε τον Αδάμ, τον οποίο δεν θα τον έλεγες και όμορφο (μεταξύ μας) και αργότερα έκανε την Εύα, λίγο καλύτερη από τον Αδάμ (πάλι μεταξύ μας). Για κατοικία τους ο θεός έφτιαξε τον κήπο της Εδέμ, ένα μέρος που μόνο η χάρη του θεού μπορούσε να δημιουργήσει! Αφού έδωσε ζωή στη γη την επόμενη μέρα επαναπαυθήκαμε και μαζί με αυτόν κι εμείς!!
Έτσι, άρχισε η δημιουργία του κόσμου. Ο οποίος με τον καιρό εξελισσόταν...
Πέρασαν γρήγορα τα χρόνια και φτάσαμε στο Όρος Σινά, όπου ο Κύριος μας, έδωσε στον Μωυσή τις δέκα εντολές για τους ανθρώπους. Μόλις τελείωσε ήρθε αργότερα στο Όρος των Αγγέλων, το οποίο ήταν σε ένα μέρος του παράδεισου, και μας έδωσε τις δικές μας δέκα εντολές… οι δέκα εντολές των αγγέλων, οι οποίες ήταν οι εξής:
«Τίμα τον θεό σε κάθε σου στιγμή, να σαλπίζεις τη μελωδία της αγάπης, να προστατεύεις με τα φτερά σου την αδύναμη ψυχή, να πολεμάς τους δαίμονες, να διώχνεις το σκότος, να έχεις για όπλο σου την πίστη σου, να βοηθάς τους ανθρώπους, να φανερώνεσαι σε αυτούς μόνο όταν πρέπει, να μην υποκύπτεις σε πειρασμούς και τέλος να… μην γίνεις άνθρωπος».
Η τελευταία εντολή μας δημιούργησε απορίες. Ο Θεός το κατάλαβε και μας είπε: «Όλοι οι Άγγελοι πρέπει να τηρείτε τις εντολές. Αν δεν τηρήσετε έστω και μια θα φύγετε από τη χάρη μου και την αιώνια ζωή και θα γίνετε… άνθρωποι!». Έτσι, η φράση «να μην γίνετε άνθρωποι» μας φόβιζε και τηρούσαμε όλες τις εντολές.
Επειδή όμως, εμείς οι Άγγελοι δεν μπορούσαμε να πολεμάμε το κακό και συγχρόνως να βοηθάμε τους ανθρώπους ο θεός μας χώρισε σε τάγματα, εννέα τάγματα, τα οποία ήταν αποκλειστικά υπεύθυνα για τους ανθρώπους. Τα πρώτα τρία τάγματα ήταν τα εξής: οι θρόνοι, οι Χερουβείμ και οι Σεραφείμ.
Αυτά τα τρία τάγματα είχαν αναλάβει να μεταδίδουν τη σοφία και τη γνώση του θεού στους ανθρώπους.
Αρχηγό αυτού του τάγματος ο Θεός όρισε τον Μιχαήλ, του οποίου το όνομα σημαίνει «τι ως Θεός ημών».
Τα επόμενα τρία τάγματα ήταν τα ακόλουθα: οι δυνάμεις, οι κυριότητες και οι εξουσίες. Αυτά τα τρία τάγματα είχαν αναλάβει τα θαύματα! Αρχηγό αυτού του τάγματος ο θεός όρισε τον Ραφαήλ, του οποίου το όνομα σημαίνει «ικανοποιώ τα αιτήματα των θαυμάτων και ο κύριος θεραπεύει!».
Τέλος, τα επόμενα τρία τάγματα ήταν τα εξής: οι Αρχάγγελοι, οι Άγγελοι και οι Αρχές. Τα τάγματα αυτά ήταν υπεύθυνα να δίνουν τις υπηρεσίες του θεού σε ανθρώπους που τις είχαν ανάγκη. Αρχηγός όρισε ο θεός τον Ουριήλ, του οποίου το όνομα σημαίνει «το φως του θεού».
Υπήρχε και η λεγεώνα. Αυτή ήταν υπεύθυνη να πολεμά τους δαίμονες και να τους στέλνει πίσω στην κόλαση. Αρχηγός της λεγεώνας ήταν ο Γαβριήλ του οποίου το όνομα σημαίνει «ο ήρωας του Θεού»
Τέλος, υπήρχε το δέκατο τάγμα, μια μαύρη σελίδα στην ιστορία των αγγέλων, στο οποίο θα αναφερθώ παρακάτω.
Εγώ ήμουν στο τάγμα των θαυμάτων και περίμενα την πρώτη μου αποστολή. Μέχρι να έρθει, ο Ραφαήλ για να μην κάθομαι άπραγος, μου είχε αναθέσει να βρίσκομαι στο θαυματοφυλάκιο και να γράφω πάνω στη θεϊκή πλάκα των θαυμάτων τον Άγγελο που θα πραγματοποιούσε ένα θαύμα. Ερχόταν ο ίδιος και μου ανακοίνωνε το όνομα του Άγγελου, το μόνο όνομα που είχε κενό στην πλάκα. Ήταν το δικό μου!
Το θαυματοφυλάκιο έχει ξεχωριστή θέση στον παράδεισο. Βρισκόταν σε ένα κτίριο, όπου όταν άνοιγες την πόρτα, πλημμύριζε η χάρη του θεού μας όλη την αίθουσα! Υπήρχε και μια άλλη αίθουσα, το προσευχολόγιο, το οποίο δεχόταν τις προσευχές των ανθρώπων, αλήθεια πόσος πόνος υπάρχει εκεί κάτω;
Έτσι, κυλούσαν τα χρόνια μου στον παράδεισο να γράφω τα ονόματα των Αγγέλων στη θεϊκή πλάκα των θαυμάτων… τον νοσταλγώ τον παράδεισο καμιά φορά.
Ο παράδεισος είναι σαν τη γη των ανθρώπων, εξάλλου ο Κύριος μου από εκεί πήρε κομμάτια της και δημιούργησε τον κόσμο. Στον παράδεισο υπάρχει στον αέρα ένα θεσπέσιο άρωμα, το οποίο ταΐζει τα λουλούδια και τα φύλλα τους οι ανθρώπινες ψυχές έχουν για κατοικία αίθρια κτίσματα που λάμπουν από την καθαρότητα της ψυχής τους!
Οι λέξεις είναι φτωχές να περιγράψουν τόσο πλούσια τον παράδεισο. Μετά από χρόνια πήρα την απόφαση να ρωτήσω τον Αρχάγγελο Ραφαήλ, γιατί δεν έχω αναλάβει κι εγώ μια αποστολή, όπως όλοι οι άγγελοι. Έτσι, όταν ήρθε στο θαυματοφυλάκιο πήρα το θάρρος και του είπα:
– Αρχάγγελε μου είμαι ο μόνος που το όνομα του στη θεϊκή πλάκα δεν είναι γραμμένο… δε με θεωρείς ικανό να κάνω ένα θαύμα;
– Ακόμα δεν είσαι έτοιμος Αρχήλ, είπε.
– Μα εγώ νιώθω εδώ και χρόνια έτοιμος Αρχάγγελε μου.
– Όταν πάψεις να θεωρείς τον εαυτό σου έτοιμο… τότε θα είσαι ικανός να κάνεις θαύμα!
Έτσι, γύρισα ξανά στη δουλειά μου με σκυμμένα τα φτερά μου! Με κυρίευσε ένα συναίσθημα λύπης, αυτά όμως είναι ανθρώπινα συναισθήματα, γιατί νιώθω έτσι κι εγώ; Ένας κανονικός Άγγελος πρέπει να έχει καθαρό μυαλό για να σκέφτεται καθαρά… για να κρίνει βάσει της πίστης!
Πλέον το είχα πάρει απόφαση ότι δε θα μπορούσα να βοηθήσω και εγώ τους ανθρώπους, όπως οι άλλοι Άγγελοι. Δεν υπάρχει χειρότερη τιμωρία για έναν Άγγελο από το να κάθεται άπραγος, διότι για εμάς τους Αγγέλους είναι η δουλειά μας να προσφέρουμε τις υπηρεσίες του Θεού στους ανθρώπους. Κι εγώ προς το παρόν δεν τις παρέχω. Έπρεπε λοιπόν να έχω ιώβεια υπομονή.
Μετά από πολύ καιρό ήρθε ο Ραφαήλ να μου ανακοινώσει το όνομα του Αγγέλου που θα κάνει το επόμενο θαύμα.
– Είσαι έτοιμος να το γράψεις στη θεϊκή πλάκα;
– Μάλιστα Αρχάγγελε μου.
– Αρχήλ!
– Μα… αυτό είναι το δικό μου! φώναξα δυνατά.
– Το ξέρω παιδί μου τώρα πια είσαι έτοιμος! είπε και μου χάιδεψε στοργικά με τα φτερά του το κεφάλι!
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη, άλλο ένα ανθρώπινο συναίσθημα. Επιτέλους μετά από εκατοντάδες χρόνια θα δω το όνομα μου στη θεϊκή πλάκα γραμμένο. Επιτέλους θα μπορώ να προσφέρω και εγώ τις υπηρεσίες του Θεού στον άνθρωπο με ένα… θαύμα! (είπαμε ότι οι άγγελοι δεν έχουν συναισθήματα, εγώ πως ένιωθα χαρά; Το μυστήριο θα λυθεί αργότερα!)
– Δε θα ρωτήσεις την αποστολή σου Αρχήλ; διέκοψε τη χαρά μου ο Αρχάγγελος μου.
– Σας ακούω Κύριε μου... Ποια είναι η αποστολή μου;
– Θα προσφέρεις το θαύμα της ζωής σε μια γυναίκα που δεν έχασε ποτέ την πίστη της. Θα της δώσεις ένα παιδί!
– Το περιμένει πολύ καιρό. Ορίστε ο φάκελος της, διάβασέ τον καλά.
Ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους και τα παιδιά είναι η απόδειξη του. Πάντα όταν κάναμε ένα θαύμα διαβάζαμε την ιστορία του ανθρώπου, στον οποίο θα το προσφέραμε.
– Σε απαλλάσσω από τα καθήκοντα σου να γράφεις τα ονόματα των Αγγέλων στη θεϊκή πλάκα των θαυμάτων. Από εδώ και στο εξής τη θέση σου αναλαμβάνει ο Άγγελος Μυρτιήλ.
– Σας ευχαριστώ πολύ! είπα στον Αρχάγγελο μου και πήγα αμέσως να διαβάσω την ιστορία της γυναίκας.
Είμαστε στην εποχή του Βυζαντίου στο 1.200 μ.Χ. Η γυναίκα, της οποίας το όνομα ήταν Ελπίδα, ζούσε στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν παντρεμένη με τον Αλέξιο. Έναν ήσυχο και καλό άνθρωπο. Ήταν καλοί χριστιανοί και οι δυο και βοηθούσαν τους ανθρώπους που είχαν ανάγκη είτε χρηματικά είτε προσφέροντας τους φαγητό είτε προσφέροντας τους ηθική βοήθεια… σε εκείνα τα ταραγμένα χρόνια.
Τα είχαν όλα… εκτός από ένα παιδί. Ποτέ δεν άκουγε τις φωνές γεμάτο δηλητήριο που τους έλεγαν ότι «όσοι δεν κάνουν παιδιά είναι καταραμένοι από τον Θεό». Αυτή πάντα είχε για αντίδοτο την πίστη της και ο Θεός θα την ανταμείψει δίνοντας της αυτό που λαχταρούσε πάντα ένα... Παιδί και εγώ θα ήμουν αγγελιοφόρος του!
Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα προς το σπίτι της. Πρώτη φορά έφευγα από τον παράδεισο. Ξέρω όμως ότι θα γυρίσω ξανά. Στην κάθοδο μου για τη γη ήμουν αόρατος και έτσι θα έμενα, γιατί απαγορευόταν αυστηρά να ήμουν ορατός στους ανθρώπους, μόνο σε σπάνιες περιπτώσεις εμφανιζόμασταν και αυτή με εντολή του Αρχαγγέλου μου. Εξάλλου ήταν και μια από τις δέκα εντολές μας.
Στην πορεία μου προς τη γη έβλεπα και άλλους Αγγέλους. Άλλοι κατέβαιναν μαζί μου για να προσφέρουν τις υπηρεσίες του θεού στους ανθρώπους και άλλοι ανέβαιναν προς το παράδεισο αφού είχαν τελειώσει τις αποστολές του. Γύρω μας υπάρχουν Άγγελοι της λεγεώνας, που μας προστατεύουν από τους δαίμονες που καιροφυλακτούσαν να μας επιτεθούν, γιατί εμείς δεν είχαμε εκπαιδευτεί να πολεμάμε και έτσι ήμασταν αδύναμοι μπροστά τους. Επίσης, προστάτευαν και τις ψυχές να μην τις πάρουν οι δαίμονες.
Όταν έφτασα στο σπίτι των καλών χριστιανών ήταν βράδυ. Περίμενα την Ελπίδα να προσευχηθεί και να κοιμηθεί και να την επισκεφτώ στη χώρα των ονείρων να της ανακοινώσω το καλό νέο. Πάντα εμφανιζόμασταν στα όνειρα των ανθρώπων για να τους πούμε το καλό νέο. Όταν πια η Ελπίδα ήρθε στη χώρα των ονείρων έκανα την εμφάνιση μου και εγώ και της είπα: «ο Θεός παιδί μου άκουσε τις προσευχές σου και έστειλε εμένα, τον Άγγελο του να σου ανακοινώσω ότι σε εννέα μήνες θα αποκτήσεις γιο!». Τότε ξύπνησε και είπε στον άντρα της τί είδε στο όνειρο της και έκλαιγαν και οι δυο από χαρά! Χαρά είχα και εγώ που έδωσα το θαύμα της ζωής σε αυτούς τους ανθρώπους… το άξιζαν πραγματικά!
Έτσι, αφού τέλειωσα με επιτυχία την αποστολή μου, πέταξα προς τον παράδεισο. Στην πορεία μου για εκεί πάλι είδα τις ίδιες εικόνες, με τη λεγεώνα να μας φυλά υπό το αγέρωχο βλέμμα του Γαβριήλ. Όταν έφτασα στον παράδεισο πήγα στο Άγιο νερό για να βουτήξω τα φτερά μου να ξεκουραστούν και να πάρουν δύναμη. Πάντα μετά από μια αποστολή πηγαίναμε στο Άγιο νερό να πάρουν τα φτερά μας τη δύναμη που έχασαν στην κάθοδο μας προς τη γη.
Μέχρι να λάβω την επόμενη αποστολή καθόμουν με τους άλλους Αγγέλους και διηγούμαστε τα θαύματα μας. Σαλπίζαμε θεϊκές μελωδίες και κάναμε περιπάτους στους κήπους μας. Κάθε τόπος στον παράδεισο έχει τους δικούς τους κήπους τα δικά του κτίρια. Όλα στον παράδεισο είναι