Κρυφή Ενέργεια
Συγγραφέας:
Ευαγγελία ΠαππάISBN: 978-618-5498-60-3
© Copyright: Readnet Publications ΙΚΕ
Βόλος 2021
Έκδοση: Readnet Publications
Ιστοσελίδα:
www.readnet.gr | e-mail:
[email protected]Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993.
Ακόμη δε μπορούσε να πιστέψει τι είχε συμβεί.
Προσπαθούσε να τα επεξεργαστεί αλλά ήταν αδύνατον. Διαρκώς γυρνούσαν στο μυαλό της οι εικόνες από εκείνο το μέρος και τα λόγια του Δασκάλου της.
Το χτύπημα της πόρτας ξύπνησε την Ηλέκτρα από τον λήθαργο. Βεβιασμένα έτρεξε στην πόρτα να ανοίξει.
«Έλα Λία σε περίμενα τόση ώρα, πού ήσουν;»
«Αυτό είναι το πρόβλημα; ότι άργησα; Πού εξαφανίστηκες;» και αμέσως έκατσε στο καναπέ φανερά εκνευρισμένη από την ανεξήγητη εξαφάνιση της φίλης της. Έφερε ένα τσιγάρο στο στόμα της και ξεφυσώντας την κοίταξε με αγωνία.
Η Ηλέκτρα ήξερε τι την περίμενε. Δεν είχε αμφιβολία για την αντίδραση της καλύτερης της φίλης. Άλλωστε η Λία πάντα ήταν εκρηκτική και δε μάσαγε τα λόγια της και η δυσφορία της στα πράγματα ήταν κάτι που δε μπορούσε να κρυφτεί. Βέβαια το παρουσιαστικό της εξαπατούσε για το δυναμικό του χαρακτήρα της.
Ήταν μικροκαμωμένη με λεπτά χαρακτηριστικά και κατάξανθα μαλλιά. Κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν ένας χείμαρρος από τους λίγους.
«Λυπάμαι», ξεστόμισε η Ηλέκτρα. «Δεν ήθελα να συμβεί ότι έγινε. Αλλά πες μου σε παρακαλώ, ο Αλέξανδρος πού είναι; Τον παίρνω τηλέφωνο και δε μπορώ να τον βρω πουθενά.»
«Εμένα ρωτάς;» αναφώνησε η Λία εκνευρισμένη. «Στην τελική άντρας σου, εσύ θα έπρεπε να ξέρεις που βρίσκεται και όχι εγώ, το ότι είναι αδελφός μου δε σημαίνει ότι ξέρω ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται»
«Συγγνώμη έχεις δίκιο, αλλά έχω να τον δω από εχθές το απόγευμα. Δεν απαντάει στα τηλέφωνα. Μέχρι και στη δουλειά του τηλεφώνησα αλλά μου είπαν ότι δεν πήγε σήμερα και ούτε τους ενημέρωσε για την απουσία του. Πραγματικά ανησυχώ ότι κάτι έχει συμβεί».
Ο εκνευρισμός της Λίας ήταν φανερός και δεν μπορούσε ούτε κατά διάνοια να τον κρύψει. Στη πραγματικότητα δεν είναι άτομο που την νοιάζει να κρύψει τα συναισθήματά του.
«Σήμερα δεν ήρθες;» είπε με κοφτή μιλιά
«Όχι δεν ήρθα σήμερα. Έχει περάσει μια βδομάδα από όταν γύρισα αλλά δε βρήκα χρόνο να σε πάρω ή μάλλον φοβόμουν να σε πάρω. Ο Αλέξανδρος το ήξερε αλλά δεν τον άφησα να στο πει, όχι τουλάχιστον μέχρι να είμαι σίγουρη». Τα λόγια της πέσαν σαν καρφιά. Τα μαύρα μάτια της φαινόντουσαν παγωμένα, μόνο ο τρόμος ήταν φανερός.
Η Λία μυρίστηκε τον φόβο της και άρχισε να συνειδητοποιεί ότι κάτι πάει λάθος. Ο φόβος της Ηλέκτρας φαινότανε. Τι ήταν τόσο τρομερό που
κράτησε και εκείνη και ο Αλέξανδρος την επιστροφή της; Σκέφτηκε φευγαλέα.
«Δεν καταλαβαίνω… γιατί κράτησες κρυφό ότι γύρισες και γιατί ο Αλέξανδρος να μην μου πει τίποτα; Τι το τόσο σοβαρό έχει συμβεί που φοβάσαι να μιλήσεις σε μένα; Μα πάνω από όλα που είναι ο Αλέξανδρος; Έτσι όπως μου τα λες έχεις αρχίσει να με αγχώνεις»
«Έχεις δίκιο, ότι και να μου πεις» ψέλλισε η Ηλέκτρα « αλλά θα ήθελα να έρθεις μαζί μου, θέλω να σου δείξω κάτι»
Οι απορίες της Λίας ήταν πολλές και δε μπορούσε παρά να ακολουθήσει την Ηλέκτρα.
Η Ηλέκτρα προχωρούσε στο διάδρομο του νεοκλασικού της. Ένα όμορφο διώροφο σπίτι στα στενά της Πλάκας με μία εσωτερική διακόσμηση που μόνο τη σημερινή εποχή δε θα μπορούσε να θυμίζει. Όταν το νοίκιασε η Ηλέκτρα το άφησε με την προηγούμενη διακόσμηση. Παλαιά έπιπλα βαριά που μόνο δέος μπορούσαν να δημιουργήσουν. Ακόμα και τα παραθυρόφυλλα άφησε ίδια με αυτό το τρίξιμο που κάνουν το βράδυ και αυτό το αχανές μπεζ χρώμα.
Ανέβηκε στο δεύτερο όροφο. Ακολουθούσε η Λία μη μπορώντας να καταλάβει τι συμβαίνει. Προχώρησαν μέχρι το τέλος του διαδρόμου, ανέβηκαν τα τρία πλατιά μαρμάρινα σκαλιά και η
